مثلا شعر
مثلا شعر

مثلا شعر

طوفان ببار


 

جز جام می کسی حریف غم نمی شود

هر همنشین که همدل و همدم نمی شود

آب زلال ، می توان نوشید هر کجا

هر چشمه ای ولی چو زمزم نمی شود

در غم نشسته ایم ز دوری دوستان

جز با نگاه او دلم خرّم نمی شود   

درد جنون فقط به لیلی می شود دوا

داروی دیگری بر آن مرهم نمی شود

باید وفا کنی و بیایی کنار من

داغ فراق تو به وعده کم نمی شود

دستم بگیر و زخم هایم را به بوسه ای

یک باره چاره کن ، که کم کم نمی شود

لطف تو چاره ساز بخت خفته من ست

این قفل  وا به همت حاتم نمی شود

من سعی کرده ام ، ولی تقدیر من نبود

بی حکم او ، به کوشش عالم نمی شود

بر من نگیر گر خطایی سر زده ز من

دانا به حرف ابلهی در هم نمی شود

ما را سری ست درخور قربانی شما

این سر به پای هر کسی که خم نمی شود

طوفان ببار بر کویر من که تشنه ام

رفع عطش به قطره شبنم نمی شود

تنها دم تو جان دمد در مرده ای چو من

بی نفخ دوست ، خاک ما آدم نمی شود


(ادم)

جان بی خبر



 

در این زندان نمی ماند ، کسی که بال و پر دارد

دل دیوانه ای چون من ، سری پر دردسر دارد

ز خود هم می گریزم ، مثل آن بادی که سرگردان

کجا رفتن نمی داند ، ولی عزم سفر دارد

نصیحت کردنت ، تلقین یاسین است در گوشم

دم سردت کجا در پاره سنگ من اثر دارد

خبر از عالم غیبم نکن ، بگذار خوش باشم

برد سود دو عالم ، آنکه جان بی خبر دارد

ندیدم یک سر سوزن نشاط زندگی در او

که یک ارزن نشان از مردم صاحب نظر دارد

رها در راه نادانی بمانم دوست تر دارم

از آن عقلی که با خود صدهزاران گونه شر دارد

بلا می بارد و چاره ندارد هیچکس از آن

مگر آنی که از نادانیش بر سر سپر دارد

دریغ از یک نفر مرد کهن ، هر جا که می بینی

یکی نه ، بیشتر از یک طویله گاونر دارد

اگر اهل دلی ، بگذار تقدیرت بچرخاند

که از ایستادگان هر کس که دیدم چشم تر دارد

اگر انسان بمانی ، می شوی تنها که این عالم

به قول حضرت خیام ، مشتی گاو و خر دارد

چرا سر می دهی بیهوده از بیدادها فریاد

نمی دانی مگر نوشیروان هم گوش کر دارد

جهان را رسم و آیین است با نامردمان بودن

تو مردی می کنی ، آیا نمی دانی خطر دارد؟


(ادم)

به همین سادگی!


چه ساده گذشتی

بی گره بر پیشانی

بی لبخند بر لب

بی عشقی

بی نفرتی

بی حتی نشان ترحمی

*

چه ساده می گذرد

بی یاد آن همه لحظه ناب

بی مرور خاطره ای

بی حتی مجال دود کردن یک نخ سیگار

قبل از خداحافظی

*

 به همین سادگی!

بی حتی نقطه ای

که پایان را خبر بدهد!

 

(ادم)

به دوستان سری بزن

 

 

بر این کویر خشک ، چو باران سری بزن

در حد یک سلام به یاران سری بزن

تا جام تو لبالب از شور جوانی است

گاهی به خالی خم پیران سری بزن

خندان چو می روی به سوی حجله وصال

به عاشقان مانده در هجران سری بزن

شکرانه رها شدن از دام درد و غم

به دوستان مانده در زندان سری بزن

گر پای بند قول وقرار دگر شدی

از چشم دیگران بیا پنهان سری بزن

ما عهد خود نبرده ایم از یاد لحظه ای

حتی اگر شکسته ای پیمان سری بزن

دنیای آب و نان ، نگیرد از خودت تو را

گاهی بیا به محفل رندان سری بزن

تا کی اسیر شهر و خیابان عاقلان

دیوانه شو ، به کوه و بیابان سری بزن

در جستجوست معنی انسان ، تو نیز هم

از راه شک به وادی ایمان سری بزن

تقدیر ما ضمانت فردا نمی کند

همت کن و بیا همین حالا سری بزن


(ادم)

عشق باران!



 

باز آفرین دم های عیسا را به لبخندی

یک بار دیگر زنده کن ما را به لبخندی

کوچید از دل های ما پروانه عاشق

باز آور آن بال تماشا را به لبخندی

این روز ها فانوس های شهر ما مرده ست

مهتاب شو  روشن کن اینجا را به لبخندی

شکرانه آنکه برآوردند از چاهت

مهمان شادی کن  زلیخا را به لبخندی

در بی بهاری باغ ها ، افسرده و زردند

ای سبز ، معنا کن شکوفا را به لبخندی

دل مردگان منکرت را عشق باران کن

دیوانه کن نادان و دانا را به لبخندی

روی زمین را یکسره در بند خود کردی

دامی بنه ، عالم بالا را به لبخندی

آنان که آوردند پیش از عشق، "لا" بر لب

مجبور کن اقرار "الا" را به لبخندی


)ادم)